Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010
Η υποκρισία της Τουρκίας όσον αφορά στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη
Tου καθηγητή Ν. Λυγερού, Στρατηγικός Αναλυτής
Το 1936, αμέσως μετά την υπογραφή της Σύμβασης του Montreux, η τουρκική κυβέρνηση αναγνώρισε το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει την Λήμνο και την Σαμοθράκη, όταν ο τότε υπουργός εξωτερικών Rüştü Aras, απευθυνόμενος προς την Τουρκική Εθνοσυνέλευση δήλωσε: «Οι διατάξεις που αφορούν τις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη, οι οποίες ανήκουν στη γειτονική μας και φιλική χώρα Ελλάδα και είχαν αποκρατικοποιηθεί κατ’ εφαρμογή της Σύμβασης της Λωζάνης του 1923, επίσης καταργήθηκαν με τη νέα Σύμβαση του Montreux και αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα» (Εφημερίδα των πρακτικών της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, τεύχος 12, Ιούλιος 31/1936, σελίδα 309).
Ενώ υπάρχει αυτή η δήλωση και άλλες ανάλογες, όπως η επιστολή του Τούρκου Πρέσβη στην Αθήνα Roussen Esret, η Τουρκία επιμένει να θεωρεί ότι τα νησιά αυτά πρέπει να παραμείνουν αποστρατικοποιημένα. Σε διπλωματικό επίπεδο αυτή η υποκρισία δεν είναι πρωτοφανή και δεν μας ξαφνιάζει, αλλά δεν σημαίνει ότι έχει βάση. Κάνοντας συστηματικά χρήση της αρχής της ουδετερότητας του ΝΑΤΟ, η Τουρκία προβάλει απαιτήσεις που δεν βασίζονται πάνω σε ορθολογικά επιχειρήματα μόνο και μόνο για να ακυρώσει στρατιωτικές ασκήσεις σε αυτή την περιοχή.
Με την παθητική μας στάση όμως δεν αντικρούουμε συστηματικά τις δηλώσεις της και δημιουργούμε την εντύπωση ότι υπάρχει ένα πρόβλημα εκεί που δεν υφίσταται. Επιπλέον η Τουρκία, χρησιμοποιεί αυτό το θέμα για να ενισχύσει τις θέσεις όσον αφορά στο Αιγαίο και παρεμπιπτόντως τη θεωρία της για τις γκρίζες ζώνες. Είναι λοιπόν απαραίτητο να προβάλουμε τις τουρκικές δηλώσεις της εποχής δίχως να κάνουμε καμία άλλη ορθολογική αναφορά. Δεν υπάρχει περιθώριο συζήτησης, διότι τα δεδομένα είναι απλά και ξεκάθαρα.
Όχι μόνο η Σύμβαση Montreux του 1936 επιτρέπει τον πλήρη εξοπλισμό των νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης αλλά αυτό το γεγονός έχει γίνει αποδεκτό από την ίδια την Τουρκία. Είναι λοιπόν απαραίτητο στα πλαίσια της νατοϊκής μας αλληλογραφίας να υπενθυμίζουμε συστηματικά τη δήλωση του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών έτσι ώστε να αναδειχτεί η υποκρισία τους ή να αναγκαστεί να προβάλει άλλη απαίτηση όχι όμως εναντίον μας αλλά εναντίον της ιστορίας μέσω των πρακτικών της σε επίσημο επίπεδο.
Tμήμα ειδήσεων elliniki-stratigiki
Ένα «γκρίζο» επιχείρημα της Τουρκίας για το Αιγαίο
Tου καθηγητή Ν. Λυγερού, Στρατηγικός Αναλυτής
Σε μια προσπάθεια να πείσει στο Νατοϊκό πλαίσιο ότι υπάρχει ένα πρόβλημα στο Αιγαίο, η Τουρκία κάνει χρήση του κειμένου της απόφασης των έξι δυνάμεων στις 13 Φεβρουαρίου του 1914. Η μη προσεκτική ανάγνωση της αναφερόμενης παραγράφου προκαλεί την εντύπωση της ασάφειας σε έναν μη ειδικό.Στην πραγματικότητα η ανάλυση του κειμένου επιτρέπει την απόρρριψη του γκρίζου επιχειρήματος της Τουρκίας. Ας εξετάσουμε λοιπόν το απόσπασμα στα αγγλικά:
«Therefore, six Powers have agreed that Greece should transfer all the islands in the Aegean Sea it currently possesses (occupies) excluding the Tenedos, Imbros and Castellorizo is and is required to be given to Turkey. Apart from this, the Powers (States) have concluded that it is necessary to ensure satisfactory guarantees concerning the islands envisaged to be given to Greece and that Greece should guaranty Turkey that it shall not strengthen and use these islands for any naval or military purpose; and they have decided that concrete measures should be taken to prevent smuggling between the islands and ottoman Territory».
Η ανάγνωση του πρωτότυπου στα γαλλικά είναι η εξής:
«En conséquence les six Puissances ont décidé de remettre à la Grèce toutes les îles de la mer Egée actuellement occupées par elle, à l’exception de Ténédos et d’Imbros ainsi que de l’île de Castellorizo, qui doivent être restituée à la Turquie. Les Puissances ont, en outre, décidé que, en ce qui concerne les îles assignées à la Grèce, des garanties satisfaisantes devront leur être données ainsi qu’à la Turquie par le Gouvernement grec que ce îles ne seront ni fortifiées ni utilisées pour aucun but naval ou militaire et que des mesures effectives seront prises en vue de prévenir la contrebande entre les îles et le continent ottoman.»
Kαι στις δύο γλώσσες η αναφορά στο Καστελόριζο είναι άμεση. Αυτό σημαίνει ότι αν ισχύει ακόμα αυτό το κείμενο και ειδικά αυτό το απόσπασμα, τότε αυτό το νησί θα ανήκε στην Τουρκία, πράγμα το οποίο απορρίπτει η ιστορική πραγματικότητα και η σημερινή κατάσταση.
Ανεξαρτήτως του προπαγανδιστικού στόχου της Τουρκίας, η χρήση αυτού του κειμένου ανατρέπεται νομικά από το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης του Παρισιού του 1947. Πιο συγκεκριμένα η πρώτη παράγραφός του είναι ως εξής:
«Italy hereby cedes to Greece in full sovereignty the Dodecanese Islands indicated hereafter indicated namely namely, Stampalia (Astropalia), Rhodes (Rhodos), Calki (Khalki), Scarpanto, Casos (Cassos), Piscopi (Tilos), Misiros (Nisyros), Calimnos (Kalymnos), Leros, Patmos, Lipsos (Lipso) Simi (Symi), Cos (Kos) and Castellorizo as well as the adjacent islets.»
Αντιλαμβανόμαστε ότι το σημερινό καθεστώς αυτών των νησιών καθορίζεται από το κείμενο της Συνθήκης του 1947 και όχι του 1914. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία πρέπει να το αποδέχεται αν εξετάσουμε αποκλειστικά αυτά τα δύο κείμενα. Η απόδειξη της τουρκικής αποδοχής αυτού του καθεστώτος εμφανίζεται άμεσα στο Άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης την οποία υπέγραψε η Τουρκία τι 1923. Πριν εξετάσουμε το γνήσιο κείμενο της Λωζάνης αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το άρθρο δεν προβάλλεται στο έγγραφο που παρουσιάζει η Τουρκία σε διαπραγματεύσεις σε νατοϊκό πλαίσιο. Η εξήγηση είναι απλή και δίνεται από το ίδιο το κείμενο το οποίο παραθέτουμε:
Άρθρο 15 της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923:
«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστιν της Αστυπαλαίας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισήρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου».
Τμήμα εισήσεων elliniki-stratigiki
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)