Ελλάδα-Αργεντινή 0-2 (τελικό)

Η Αργεντινή νίκησε 2-0 την Ελλάδα και συνεχίζει με την πρώτη θέση στη φάση των 16. Η εθνική, πάλεψε όσο μπορούσε.
Δευτερο γκολ η Αργεντινή (89'). Ο Μέσι σουτάρει, απέκρουσε ο Τζόρβας και ο Παλέρμο σκοράρει για το 2-0
Γκολ η Αργεντινή στο 77'. Από εκτέλεση κόρνερ του Μέσι ο Ντεμικέλις από κοντά στέλνει το μπάλα στα δύχτια.
Παραμένει το 0-0. Στο 69' ο Τζόρβας εξουδετερώνει σουτ του Μπολάτι
Νέο πρόβλημα για την εθνική. Ο Κατσουράνης αντιμετωπίζει πρόβλημα τραυματισμού και αποχωρεί. Στη θέση του ο Νίνης (54' ). Αλλαγή και ο Τοροσίδης. Στη θέση του ο Πατσατζόγλου
Ευκαιρία για την εθνκή (48' ) Ο Σαμαράς βγαίνει μπροστά κερδίζει μιά κόντρα, αλλά σουτάρει λίγο άουτ
Αλλαγή για την εθνική. Ο Σπυρόπουλος στη θέση του Καραγκούνη Το β' μέρος αρχίζει
Το ημίχρονο τελειώνει και το 0-0 παραμένει.
Στο 45' ο Τζόρβας κάνει άλλες δύο εξαιρετικές αποκρούσεις σε σουτ του Μάξι Ροντρίγκεζ και στην εξέλιξη της φάσης του Μέσι.
-Στο 32' γύρισμα του Μιλίτο από δεξιά, ο Τζόρβας δεν κατάφερε να απομακρύνει τη μπάλα, αλλά ο Βύντρα έδιωξε τη μπάλα σωτήρια, στο σουτ του Αγκουέρο.
-Το ματς παραμένει στο 0-0 με τη συμπλήρωση 25' . Δύο καλές στιγμές για την Αργεντινή, αλλά ο Τζόρβας εξουδετέρωσε τα σουτ των Αγκουέρο(18' ) και Βερόν (19' ).
Με έναν μόνο επιθετικό αγωνίζεται η ελληνική ομάδα στο ματς με την Αργεντινή στο «Πίτερ Μοκάμπα» στην πόλη Πολοκουάνε, (21.30, ΝΕΤ), ο Οττο Ρεχάγκελ, αφού άφησε στον πάγκο τους Γκέκα,Σαλπιγγίδη και θα αγωνιστεί μόνο με τον Γιώργο Σαμαρά.

Η ελληνική ομάδα παίζει με σύστημα 5-4-1 σε ένα ματς στο οποίο θα διεκδικήσει την πρόκριση της για πρώτη φορά στη φάση των «16» του παγκοσμίου κυπέλλου. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος (με βοήθειες και από τους Κυργιάκο, Μόρα) να αναλάβει το δύσκολο έργο να περιορίσει τη δραστηριότητα του Λιονέλ Μέσι. Την ίδια στιγμή, στο «Μόουζες Μπαμπίντα», η Νότια Κορέα αντιμετωπίζει τη Νιγηρία σε ένα ματς που επίσης ενδιαφέρει την ελληνική ομάδα. Η εθνική μας, αναζητά ένα καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό που θα φέρουν οι Ασιάτες. Για παράδειγμα, αν η Ν.Κορέα ηττηθεί, η εθνική προκρίνεται και με ισοπαλία. Σε περίπτωση ήττας Ν.Κορέας και Ελλάδας προκρίνεται η Νιγηρία.

Η εθνική άρχισε με τους: Τζόρβα, Βύντρα, Κυργιάκο, Μόρα, Παπασταθόπουλο, Παπαδόπουλο, Τοροσίδη, Τζιόλη, Κατσουράνη, Καραγκούνη, Σαμαρά.

Η σύνθεση της Αργεντινής: Ρομέρο, Ντεμιγκέλις, Ροντρίγκες, Μπουρντίσο, Μπολάτι, Βερόν, Μάξι Ροντρίγκες, Οταμέντι, Μέσι, Αγκουέρο, Μιλίτο.

Διαιτητής του αγώνα είναι ο Ρασβάν Ιρμάτοφ από το Ουζμπεκιστάν.

-------------------------------------------------------------------------------------
-Το ματς παραμένει στο 0-0 με τη συμπλήρωση του προτού ημιχρόνου. Δύο καλές στιγμές για την Αργεντινή, αλλά ο Τζόρβας εξουδετέρωσε τα σουτ των Αγκουέρο(18' ) και Βερόν (19' ).
Με έναν μόνο επιθετικό αγωνίζεται η ελληνική ομάδα στο ματς με την Αργεντινή στο «Πίτερ Μοκάμπα» στην πόλη Πολοκουάνε, (21.30, ΝΕΤ), ο Οττο Ρεχάγκελ, αφού άφησε στον πάγκο τους Γκέκα,Σαλπιγγίδη και θα αγωνιστεί μόνο με τον Γιώργο Σαμαρά.

Η ελληνική ομάδα παίζει με σύστημα 5-4-1 σε ένα ματς στο οποίο θα διεκδικήσει την πρόκριση της για πρώτη φορά στη φάση των «16» του παγκοσμίου κυπέλλου. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος (με βοήθειες και από τους Κυργιάκο, Μόρα) να αναλάβει το δύσκολο έργο να περιορίσει τη δραστηριότητα του Λιονέλ Μέσι. Την ίδια στιγμή, στο «Μόουζες Μπαμπίντα», η Νότια Κορέα αντιμετωπίζει τη Νιγηρία σε ένα ματς που επίσης ενδιαφέρει την ελληνική ομάδα. Η εθνική μας, αναζητά ένα καλύτερο αποτέλεσμα από αυτό που θα φέρουν οι Ασιάτες. Για παράδειγμα, αν η Ν.Κορέα ηττηθεί, η εθνική προκρίνεται και με ισοπαλία. Σε περίπτωση ήττας Ν.Κορέας και Ελλάδας προκρίνεται η Νιγηρία.

Η εθνική άρχισε με τους: Τζόρβα, Βύντρα, Κυργιάκο, Μόρα, Παπασταθόπουλο, Παπαδόπουλο, Τοροσίδη, Τζιόλη, Κατσουράνη, Καραγκούνη, Σαμαρά.

Η σύνθεση της Αργεντινής: Ρομέρο, Ντεμιγκέλις, Ροντρίγκες, Μπουρντίσο, Μπολάτι, Βερόν, Μάξι Ροντρίγκες, Οταμέντι, Μέσι, Αγκουέρο, Μιλίτο.

Διαιτητής του αγώνα είναι ο Ρασβάν Ιρμάτοφ από το Ουζμπεκιστάν

Τμήμα ειδήσεων elliniki-stratigiki

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ- Η ιστορία

Οι υπόδουλοι Έλληνες ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την οθωμανική κατοχή και, καθώς εξετάζουμε την ιστορία από τον 15ου μέχρι και τον 19ου αιώνα, βλέπουμε ότι πολλές περιοχές επαναστάτησαν κατά των Οθωμανών, με το δικό τους τρόπο και υπό την ηγεσία των τοπικών τους οπλαρχηγών. Οι «επαναστάσεις» όμως αυτές, ανοργάνωτες, ασύντακτες, σποραδικές και ασυντόνιστες, ήταν καταδικασμένες εκ των προτέρων να αποτύχουν, έχοντας ως άμεσο αντίκτυπο την κατάπνιξή τους στο αίμα και την καταβολή ακόμη μεγαλύτερων και πιο δυσβάστακτων φόρων προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όπως είναι φυσικό, κάθε εξέγερση είχε και τη δική της ιδιόμορφη σημαία, επινόηση των οπλαρχηγών της περιοχής.

Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, θα μπορούσαμε να πούμε ότι άρχισε να διαμορφώνεται η εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, οι οποίοι στους κόλπους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αντιμετωπίζονταν κυρίως θρησκευτικά, όχι εθνικά. Έτσι, άρχισε να σχηματίζεται η έννοια του ελληνικού Έθνους. Η δημιουργία ελληνικής σημαίας ήρθε στο προσκήνιο την αμέσως επόμενη της Αλώσεως: ο ελληνισμός, ακέφαλος και αδιοργάνωτος, έπρεπε να βρει ένα σύμβολο το οποίο θα αναπαριστούσε τη συνοχή με το Βυζάντιο και θα περιέκλειε την εθνική και θρησκευτική ενότητά του. Το πρότυπο του δικέφαλου και, μετέπειτα, μονοκέφαλου αετού κυριαρχούσε σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο αρκετές δεκαετίες μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, στα φλάμπουρα, τις σημαίες, τις παντιέρες και τα μπαϊράκια των υπόδουλων Ελλήνων, στις φουστανέλες και τα επιστήθια των αρματολών και κλεφτών, διατηρώντας έτσι την ιστορική μνήμη και την αντίσταση προς τον αλλόθρησκο κατακτητή, αλλά και τον άρρηκτο συσχετισμό με την Εκκλησία, η οποία διατήρησε το δικέφαλο αετό ως έμβλημά της μέχρι τις μέρες μας.

Η πρώτη απ’ αυτές τις σημαίες με το δικέφαλο αετό ήταν η σημαία του πελοποννήσιου κλέφτη Κορκόνδειλα Κλαδά, η οποία ήταν κόκκινη με δικέφαλο αετό στη μέση και υψώθηκε το 1464 στη γενέτειρά του, ενώ από το 1479-1481 και 1481-1482 κυμάτιζε στη Μάνη και τη Χείμαρρα, αντίστοιχα. Έκτοτε, διάφοροι κλεφταρματολοί και άλλοι επαναστάτες ανόρθωναν τη δική τους ιδιότυπη σημαία, με δικέφαλο ή μονοκέφαλο αετό, όπως ο Μερκούριος-Θεόδωρος Μπουά (Ήπειρος, γύρω στα 1490), ο οποίος ήταν και γενικός αρχηγός του Ιππικού του βασιλείου της Γαλλίας, ο Χρήστος Μηλιώνης (Ήπειρος, γύρω στα 1750-1760), ο αρματολός του Παρνασσού Λάμπρος Τσεκούρας, του οποίου η σημαία έφερε και σταυρό (από εδώ βγήκε η λέξη «σταυραετός», η οποία αναφέρεται στα δημοτικά τραγούδια), αλλά και οι Ρουμελιώτες (που αποτελούσαν και τον κορμό της ελληνικής Χερσονήσου), των οποίων η σημαία έφερε αετό, σε συνδυασμό με το σταυρό.

Ωστόσο, καθώς ο καιρός περνούσε και η σκλαβιά ρίζωνε, οι υπόδουλοι Έλληνες άρχισαν να φτιάχνουν δικές τους ξεχωριστές σημαίες, πιο προσωπικές και διαφορετικές από την «αρχέτυπη» βυζαντινή, με ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων, οι οποίες όμως – με ελάχιστες εξαιρέσεις – είχαν ένα κοινό σημείο: το Σταυρό ή/και την εικόνα ενός Αγίου. Ο σταυρός ήταν το σύμβολο αυτό που ένωνε τους Έλληνες με τη σκέψη της ελευθερίας και τους συνέδεε με το χριστιανισμό. Ακόμη και στις ξενοκίνητες επαναστάσεις, μαζί με τη σημαία του Αγίου Μάρκου των Ενετών, τη λευκή ρωσική, την τρίχρωμη γαλλική και την ερυθρόλευκη των Ιπποτών της Ρόδου, οι Έλληνες είχαν πάντα μαζί τους τις αυτοσχέδιες σταυροφορούσες σημαίες, οι οποίες ήταν αυτές που τους ενέπνεαν και τους έδιναν κουράγιο να συνεχίσουν το έργο τους. Δεν είναι λίγες φορές που κληρικοί, όντας επικεφαλής εξεγέρσεων, χρησιμοποιούσαν για σημαία το λάβαρο της εκκλησίας.

Από τις «νέες» αυτές σημαίες, η πρώτη που αναφέρεται είναι αυτή των Κρητών, οι οποίοι, ανακηρύσσοντας Δημοκρατία πριν από το 1453, ύψωσαν κόκκινη σημαία με την εικόνα του Απόστολου Τίτου, προστάτη του νησιού. Γνωστή, επίσης, είναι και η σημαία των Σπαχήδων (γνωστοί και ως Ντερεμπέηδες), η οποία ήταν άσπρη, έφερε γαλάζιο σταυρό και τον Άγιο Γεώργιο στη μέση. Οι Σπαχήδες χρησιμοποιούσαν τη σημαία αυτή από το 1431 μέχρι και το 1639 στην περιοχή της Ηπείρου και της Πελοποννήσου και είναι οι μετέπειτα ονομαστοί μισθοφόροι Έλληνες στρατιώτες (stradioti) στη Δύση. Άλλες γνωστές σημαίες που έφεραν μορφές Αγίων ήταν η σημαία των Σουλιωτών (σταυρός με δάφνες με την εικόνα του Αγίου Γεωργίου σε λευκό φόντο), των Πελοποννήσιων (οι στρατηλάτες Άγιος Γεώργιος και Άγιος Δημήτριος και η επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ»), της Πάργας (κόκκινη σημαία με τη βρεφοκρατούσα Παναγία χρυσοκέντητη στο κέντρο), της Λευκάδας (λευκή με τον Άγιο Τιμόθεο και την Αγία Μαύρα), των Μακεδόνων (έφερε τον Άγιο Δημήτριο), της Χειμάρρας (λευκή σημαία με τους ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ), της Θράκης και της Ρωμυλίας (έφερε τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη).

Από το 1774, μετά τη συνθήκη του Kucuk Kainargi, η ρωσική σημαία κυμάτιζε στα ελληνικά εμπορικά πλοία (η γραικοτουρκική σημαία).

Αλλά και γνωστοί κλέφτες, αρματολοί και οπλαρχηγοί είχαν τις δικές τους σημαίες: Οι αδελφοί Καλλέργη, οι οποίοι κατάγονταν από τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, στον αγώνα τους κατά των Βενετών στην Κρήτη (1665) χρησιμοποιούσαν το έμβλημα του οικοσήμου του, δηλαδή εννέα παράλληλες γαλάζιες και λευκές γραμμές, με λευκό σταυρό σε γαλάζιο φόντο στην πάνω αριστερή γωνιά (όμοια δηλαδή με την πρώτη επίσημη ναυτική σημαία της Ελλάδας), με την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ».

Η σημαία των Μαυρομιχαλαίων, οι οποίοι συμμετείχαν κατά την από τη Ρωσία υποκινούμενη επανάσταση του 1769, ήταν λευκή με κυανό σταυρό·τη διατήρησαν μέχρι και τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης. Παρόμοια σημαία χρησιμοποιούσε ο Μελισσηνός Μακάριος, στην οποία το 1770 ο καπετάν Τζιουβάρας πρόσθεσε στο κέντρο του σταυρού στη μια πλευρά την εικόνα του Χριστού και στην άλλη της Παναγίας. Λίγο αργότερα, ο Ζαχαρίας, κλέφτης της Λακωνίας, υψώνει τρίχρωμη σημαία (άσπρο-κόκκινο-μαύρο) με χρυσό σταυρό. Οι οπλαρχηγοί των Αγράφων χρησιμοποιούσαν σημαία με κόκκινο σταυρό.

Ο Ρήγας Φεραίος-Βελεστινλής (1757-1798) χρησιμοποιούσε σημαία με τρεις οριζόντιες γραμμές (κόκκινη, λευκή και μαύρη), με το ρόπαλο του Ηρακλή και τρεις σταυρούς στην επιφάνειά του· την επεξήγησε ο ίδιος στο έργο του Πολίτευμα του Ρήγα, ενώ την ίδια επεξήγηση για τα χρώματα έδωσε κι ο Υψηλάντης στη δική του σημαία (βλέπε πιο κάτω). Ο Λάμπρος Κατσώνης χρησιμοποιούσε τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη σε λευκή σημαία με κυανό σταυρό. Αργότερα, όταν το 1792 η Ρωσία υπόγραψε συνθήκη ειρήνης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, συνέχισε τον αγώνα της λευτεριάς και ύψωσε στο Πόρτο Κάγιο της Μάνης τη δική του σημαία, η οποία ήταν τρίχρωμη (κόκκινο, μαύρο, μπλε) και έφερε χιαστί δύο ναυτικές σπάθες, τρεις καρδιές σε κάθε λωρίδα και τη φράση LAMBRO CAZZONI PRINCIPE DI MAINA E LIBERATO DELLA GRECIA (Λάμπρος Κατσώνης, πρίγκηψ της Μάνης και ελευθερωτής της Ελλάδος). Οι Κολοκοτρωναίοι, από τα τέλη του 18ου αιώνα, χρησιμοποιούσαν άσπρη σημαία με γαλάζιο σταυρό (σταυρός του Αγίου Ανδρέα), την οποία από το 1806 χρησιμοποιούσε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο σκιαθίτης αρματολός Γιάννης Σταθάς χρησιμοποιούσε στο στολίσκο του κατά τα 1800 μια γαλανή σημαία με ένα λευκό φαρδύ σταυρό στο κέντρο, όμοια με την πρώτη επίσημη σημαία ξηράς της Ελλάδας. Ο Μάρκος Μπότσαρης στο Σούλι υψώνει στις 26 Οκτωβρίου του 1820 λευκή σημαία με τον Άγιο Γεώργιο και την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΠΑΤΡΙΣ» με δάφνη στη μέση. Αλλά και πολλοί άλλοι χρησιμοποίησαν σημαίες με γαλάζιο σταυρό, ο οποίος είτε στηριζόταν σε ανεστραμμένο μισοφέγγαρο είτε είχε στη μέση μια ανθισμένη δάφνη, παράλληλα με τις επιγραφές «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» ή «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ». Τέλος, να αναφέρουμε ότι άγνωστος καπετάνιος σχεδίασε άσπρο σταυρό πάνω σε μαύρο πανί, θέλοντας να παραστήσει την αδούλωτη ελληνική ψυχή, η οποία, παρά το ότι ήταν σκλαβωμένη (μαύρο), πολεμούσε (σταυρός) και πρόσμενε στη λύτρωση και αναγέννησή της (λευκό).

Άξια μνείας είναι η ιστορία της σημαίας του σουλιώτη Τούσια Μπότσαρη, ο οποίος λίγο πριν την Επανάσταση είχε σημαία, δώρο της Μεγάλης Αικατερίνης, κίτρινη μεταξωτή κεντημένη με κρουστό πορφυρό μετάξι με παράσταση του Αγίου Γεωργίου στη μια πλευρά και του Αγίου Δημητρίου στην άλλη, με την επιγραφή «ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ», την οποία και χρησιμοποίησε κατά τη δράση του εναντίον του Αλή Πασά και κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου. Κατά την ηρωική έξοδο, η όμορφη αυτή σημαία περιήλθε στα χέρια του Κίτσου Τζαβέλλα, ο οποίος τη μετέφερε στην Ύδρα. Το 1832 την πήρε ο Κώστας Βέικος, για να την επιστρέψει το 1859 στους Τζαβελλαίους, οι οποίοι τελικά την παρέδωσαν στην οικογένεια του Μπότσαρη στο Μεσολόγγι.

Οι σημαίες της Επανάστασης

Προτού ξεκινήσουμε την αναφορά μας στις σημαίες της ελληνικής Επανάστασης, κατ’ αρχάς oφείλουμε να τονίσουμε ότι η Επανάσταση δεν ξεκίνησε σε όλη την Ελλάδα ταυτόχρονα σε μια μέρα και σε όλες τις περιοχές (χερσαίες και νησιώτικες), αλλά συνέβηκε έπειτα από μερικά γεγονότα, τα οποία ραγδαία επεκτάθηκαν στις γύρω περιοχές, αν και η επίσημη ημερομηνία της εξέγερσης είχε οριστεί η Παρασκευή 25 Μαρτίου 1821, όταν θα εορταζόταν ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Επίσης, στην παγίωση του «μύθου» της Αγίας Λαύρας συνέβαλε η συγγραφή το 1824 της Ιστορίας της Ελληνικής Επανάστασης από το Γάλλο ιστορικό Francois Pouqueville, ο οποίος διηγήθηκε φανταστικές λεπτομέρειες από τη δοξολογία και την «έναρξη» της Επανάστασης, υπερθεματίζοντας τον Παλαιών Πατρών Γερμανό (προσωπικό του γνωστό) και το θρησκευτικό στοιχείο. Επιπλέον, να εξηγήσουμε ότι ο όρος «σημαίες της Επανάστασης» περιλαμβάνει τις ιδιαίτερες σημαίες κάθε περιοχής, οι οποίες βρίσκονταν σε χρήση κυρίως κατά τον πρώτο χρόνο του αγώνα, καθώς από το 1822 και εντεύθεν θεσπίζεται ειδικός νόμος αναφορικά με τη χρήση συγκεκριμένου είδους σημαίας, με σκοπό να υπάρχει οργανωμένη χρήση της. Αυτό όμως δε σημαίνει και ότι έπαψαν να υφίστανται ανυπερθέτως οι σημαίες της Επανάστασης μετά το 1822.

Κατά το πρώτο έτος της Επανάστασης δεν υπήρχε ενιαία διοίκηση και, συνεπώς, ένα ενιαίο σύμβολο του αγώνα, και έτσι ο κάθε οπλαρχηγός, εμπνευσμένος από το πάθος της ελευθερίας, τις ιστορικές του γνώσεις, τη θρησκευτική του προσήλωση, την προσωπική του φαντασία, τις οικογενειακές του παραδόσεις και το μίσος για τους Τούρκους, χρησιμοποιούσε τη δική του σημαία. Όλες, όμως, έφεραν το σημάδι του σταυρού (ένδειξη θρησκευτικής ευλάβειας), ενώ μερικές απ’ αυτές έφεραν την κουκουβάγια (σύμβολο σοφίας) ή τον αετό (σύμβολο ελευθερίας). Σύνηθες σύμβολο ήταν και ο αναγεννώμενος Φοίνικας, όπως επίσης και το φίδι, κλαδιά δάφνης και άγκυρες (για τα νησιά). Οι αγωνιστές χρησιμοποιούσαν προσφιλείς κλασικές ρήσεις όπως «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», «ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ», «(Η) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ», «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ», «ΜΕΘ’ ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ», «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ», «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ» κ.τ.λ. Η εμμονή στην παρουσία του σταυρού, όμως, δεν οφειλόταν μόνο στο βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, αλλά αποτελεί και μια προσπάθεια ετεροπροσδιορισμού προς την τουρκική ημισέληνο, η οποία κι αυτή κυριαρχεί στις σημαίες των Οθωμανών.

Η παλαιότερη από τις επαναστατικές σημαίες, αν εξαιρέσουμε τις ήδη υπάρχουσες πριν από την Επανάσταση, ήταν αυτή της Φιλικής Εταιρείας. Κατασκευάστηκε με τις οδηγίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού από λευκό ύφασμα και έφερε τα σύμβολα του εφοδιαστικού των ιερέων της Φιλικής Εταιρείας (τον ιερό δεσμό με τις 16 στήλες) και πάνω από αυτό κόκκινο σταυρό, περιβαλλόμενο από στεφάνι κλαδιών ελιάς· κάτω από το σταυρό υπήρχαν δύο λογχοφόρες σημαίες με τα αρχικά ΗΕΑ και ΗΘΣ (Ή Ελευθερία ή Θάνατος). Παραλλαγές και προσθήκες (ανεστραμμένη ημισέληνος, φίδι, σταυρός, κουκουβάγια κ.τ.λ) στο εφοδιαστικό των ιερέων βρίσκουμε σε διάφορες σημαίες. Το Αχαϊκόν Διευθυντήριον φρόντισε να κατασκευάσει και να διανείμει αρκετές Φιλικές σημαίες στα στρατόπεδα της Πελοποννήσου. Μία από αυτές ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης το 1821 στην Ήλιδα, τη μοναδική που σώζεται σήμερα (συλλογή Εθνικού Ιστορικού Μουσείου). Σ’ αυτήν τη σημαία ορκίζονταν, ενώπιον του ιερέα και του ευαγγελίου, οι μυημένοι στη Φιλική Εταιρεία και αυτή αρχικά προοριζόταν για να καθιερωθεί ως επίσημη σημαία της Επανάστασης και, μετέπειτα, του Ελληνικού κράτους .

Όταν στις 19 Ιανουαρίου του 1821 οργανώθηκε η πρώτη διοίκηση (Άρειος Πάγος Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος) και συστάθηκε το πρώτο πολίτευμα, χρησιμοποιήθηκε σημαία που παραπέμπει στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία· έφερε τρεις κάθετες γραμμές (πράσινη-λευκή-μαύρη) και τρεις αλληγορικές φιλικές παραστάσεις: το σταυρό (πίστη και ελπίδα για τη δίκαιη υπόθεση του Γένους), τη φλεγόμενη καρδία (αγνότητα του σκοπού της Επανάστασης και φλόγα για την ελευθερία) και την άγκυρα (σταθερότητα στον τελικό σκοπό και απόφαση για θυσία).

Η πρώτη, όμως, σαφώς επαναστατική σημαία είναι αυτή που υψώθηκε στο Ιάσιο της Μολδαβίας στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ευλογήθηκε από το Μητροπολίτη Βενιαμίν στη Μονή των Τριών Ιεραρχών τέσσερις μέρες μετά·, η τρίχρωμη αυτή σημαία (μαύρο-άσπρο-κόκκινο) είχε προταθεί από το Νικόλαο Υψηλάντη και άλλους Φιλικούς. Από τη μια πλευρά έφερε το μυθικό αναγεννώμενο φοίνικα με την επιγραφή «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ» , ενώ από την άλλη έφερε ερυθρό σταυρό πλαισιωμένο από στεφάνι δάφνης και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», και η επεξήγησή της περιγράφεται στους Νόμους Στρατιωτικούς (άρθρα ΙΑ΄ και ΙΒ΄).

Με τη σημαία αυτή πολέμησε και θυσιάστηκε ο Ιερός Λόχος στο Δραγατσάνι και μ’ αυτή έγινε ολοκαύτωμα στη Μονή του Σέκου ο Γεωργάκης Ολύμπιος (2 Σεπτεμβρίου του 1821). Παραλλαγή της σημαίας ήταν η πίσω πλευρά, αντί της δάφνης, να φέρει τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. Αυτή τη σημαία έφεραν και οι Μαυροφόροι του Υψηλάντη, το πρώτο τακτικό ελληνικό στρατιωτικό σώμα της Ανεξαρτησίας· γι’ αυτούς, το λευκό συμβόλιζε την αδελφότητα, το κόκκινο τον πατριωτισμό και το μαύρο τη θυσία. Παρόμοια σημαία υψώθηκε και στον Πύργο του Ζαφειράκη, κατά την εξέγερση της Νάουσας το 1822, μετά το τέλος της δοξολογίας, ενώ διάφοροι άλλοι οπλαρχηγοί προσέθεσαν την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ».

Είναι ιδιαίτερα σημαντική η παρουσία του αναγεννώμενου φοίνικα στη σημαία του Υψηλάντη: ο Φοίνικας, μυθικό πτηνό της Αραβίας, είχε μορφή αετού με ερυθρόχρυσα φτερά και κύκλο ζωής γύρω στα 500 χρόνια· όταν αντιλαμβανόταν το θάνατό του, έκανε φωλιά από αρωματικά ξύλα, τα οποία άναβαν οι καυστικές ακτίνες του ήλιου και καιγόταν μαζί μ’ αυτά. Λίγες ώρες μετά, αναγεννιόταν από τις στάχτες του. Παρόλο όμως το βαθυστόχαστο νόημα της σημαίας αυτής, δε χρησιμοποιήθηκε στην κυρίως Ελλάδα, γιατί άλλοι δύο πολέμαρχοι, ο Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου και ο Σάββας Φωκιανός, χρησιμοποίησαν διαφορετικές σημαίες, ο μεν πρώτος κυανή με την Αγία Τριάδα και τους Άγιους Γεώργιο και Δημήτριο και κάτω, με χρυσά γράμματα, «ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», ο δε Φωκιανός άσπρη σημαία με τον Εσταυρωμένο. Παράλληλα, όταν η Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου έφερε στο προσκήνιο το θέμα της καθιέρωσης σημαίας, αποφασίστηκε να μη χρησιμοποιηθεί η σημαία αυτή λόγω του αφορισμού που υπέστη ο Αλέξανδρος Υψηλάντης από τον οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ (μετά από αφόρητες πιέσεις και απειλές από την Πύλη για μαζικές σφαγές Ελλήνων), αλλά και λόγω των φιλικών συμβόλων που έφερε.

Στις 21 Μαρτίου του 1821, ο Ανδρέας Λόντος στην Πάτρα καταλαμβάνει το φρούριο της πόλης με κόκκινη σημαία με μαύρο σταυρό στη μέση, η οποία και

αργότερα ευλογήθηκε στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, μέσα σε ζητωκραυγές του λαού. Είναι εμφανής η ομοιότητά της με μια παλιά βυζαντινή σημαία. Η παράδοση φέρει τους οχυρωμένους Τούρκους να τη βλέπουν και, ξεγελασμένοι από το χρώμα της, να τρέχουν προς βοήθεια των Ελλήνων, μιας και νόμισαν ότι ήταν Λαλιώτες Τούρκοι, αφήνοντας έτσι τους επαναστατημένους Έλληνες να πλησιάσουν ανενόχλητοι το Φρούριο.

Την ίδια μέρα (κατ’ άλλους στις 17 ή 23 του Μάρτη), οπλαρχηγοί, πρόκριτοι, προεστοί, αρχιερείς και πολυάριθμα παλικάρια συγκεντρώνονται στη Μονή της Αγίας Λαύρας, έχοντας ως λάβαρο τη χρυσοκέντητη εικονισματοποδιά της Κοίμησης της Θεοτόκου που κοσμούσε την Ωραία Πύλη του ναού της Μονής, την οποία – σύμφωνα με την παράδοση – ύψωσε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ορκίζοντάς τους.

Οι επαναστάτες ορκίζονται και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλογεί τη σημαία του Αγώνος (Αθήνα, Εθνική Πινακοθήκη).

Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, το οποίο φυλάσσεται στο θησαυροφυλάκιο της Μονής, είναι βυσσινί, κεντημένο με ασημένια και χρυσή κλωστή και στολισμένο με μαργαρίτες, με χρυσά κρόσσια ολόγυρα. Σε λίγες ώρες, οι ξεσηκωμένοι ραγιάδες κυριεύουν τα γειτονικά Καλάβρυτα, ενώ στις 24 Μαρτίου εισέρχονται στην Πάτρα ο Μπενιζέλος Ρούφος, ο Ασημάκης Ζαΐμης και άλλοι οπλαρχηγοί, μαζί με τον Επίσκοπο Γερμανό, ο οποίος υψώνει στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, σύμβολο της Επανάστασης, υπό τις ιαχές και ενθουσιώδεις κραυγές των Ελλήνων, καθώς οι οπλαρχηγοί μοίραζαν εθνόσημα από κόκκινο ύφασμα με κυανό σταυρό. Την επόμενη μέρα, το Επαναστατικόν Διευθυντήριον στην Πάτρα απευθύνει περήφανη ανακοίνωση προς τους αντιπροσώπους των ευρωπαϊκών κρατών που βρίσκονταν στην πόλη, δηλώνοντας περίτρανα το σκοπό και τους στόχους της Επανάστασης.

Οι Καλαρρυτήνοι της Ηπείρου είχαν λευκή σημαία με κόκκινο σταυρό. Οι Βαρβιτσιώτες, οπλαρχηγοί της Πελοποννήσου, είχαν την τρίχρωμη σημαία του Υψηλάντη μαζί με γαλάζιο σταυρό. Ο Εμμανουήλ Παππάς των Σερρών, ο οποίος και κήρυξε την Επανάσταση στις Καρυές του Αγίου Όρους, ο οπλαρχηγός της Θεσσαλομαγνησίας, Μήτρος Λιακόπουλος, και ο πρόκριτος της Νάουσας, Λογοθέτης Ζαφειράκης, χρησιμοποιούσαν λευκή σημαία με τον Άγιο Γεώργιο. Επίσης, ο Δημήτριος Πλαπούτας χρησιμοποιούσε άσπρη σημαία με γαλάζιο σταυρό και στις τέσσερις γωνιές του ήταν γραμμένο το ΙΧΝΚ (Ιησούς Χριστός Νικά). Ο Αθανάσιος Διάκος είχε λευκή σημαία, με τον Άγιο Γεώργιο στη μέση και την επιγραφή «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ»·σύμφωνα με την παράδοση, την έφτιαξε στη Μονή του Οσίου Λουκά, παρόντων των Επισκόπων Ταλαντίου Νεόφυτου και Σαλώνων Ησαΐα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, όπως προαναφέραμε, χρησιμοποιούσε τη σημαία της οικογένειάς του, η οποία ήταν λευκή με γαλάζιο σταυρό στη μέση. Στην Τρίπολη, σύμφωνα με την παράδοση, ο Γρηγόριος Δίκαιος Παπαφλέσσας έσχισε το βαθύ γαλάζιο εσώρασό του (το επονομαζόμενο αντερί), σχημάτισε ένα τετράγωνο και διέταξε το πρωτοπαλίκαρό του και γνωστό αγωνιστή, Παναγιώτη Κεφαλά, να σχίσει δύο λουρίδες από την άσπρη φουστανέλα του, έτσι ώστε να σχηματίζουν σταυρό. Η σημαία αυτή, η οποία και από πολλούς θεωρείται ότι αποτέλεσε τη βάση της πρώτης επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους, υψώθηκε σ’ ένα ξέφρενο πανηγυρισμό στο τουρκικό διοικητήριο της ελεύθερης πλέον πόλης.

Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, η γνωστότερη (μαζί με τη Μαντώ Μαυρογένους) γυναίκα του αγώνα, χρησιμοποιούσε σημαία η οποία είχε κόκκινο περίγυρο, μπλε φόντο και έφερε βυζαντινό μονοκέφαλο αετό και στο κάτω μέρος της το φοίνικα και την άγκυρα. Ο Μάρκος Μπότσαρης, αμέσως μετά την έναρξη της Επανάστασης, αρχίζει να χρησιμοποιεί κατάλευκη σημαία με κυανό σταυρό πλαισιωμένο από δάφνη. Στις 28 Απριλίου του 1821, ένοπλοι των περιχώρων της Αθήνας υψώνουν στο Διοικητήριο της πόλης μια λευκή σημαία με κόκκινο σταυρό, στην πάνω αριστερή πλευρά έφερε τη γλαύκα της Αθηνάς, ενώ στη δεξιά δύο άγρυπνους οφθαλμούς। Κάτω, ήταν γραμμένη η φράση «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» και στη μέση υπήρχαν οι 16 κόκκινες γραμμές, ο ιερός δεσμός της Φιλικής Εταιρείας. Στη Θετταλομαγνησία, η οποία επαναστάτησε υπό τον Άνθιμο Γαζή και τους οπλαρχηγούς Βασδέκη, Γαρέφη, Κώστα Βελή, Νικόλαο Στουρνάρη και Γάτσο Αγγελή, κυριαρχούσε η σημαία του πρώτου, η οποία ήταν λευκή και έφερε κόκκινο σταυρό στο κέντρο και τέσσερις μικρότερους σταυρούς στα τέσσερα λευκά τετράγωνα της σημαίας. Ο Μακεδόνας αγωνιστής Νικόλαος Τσάμης χρησιμοποιούσε μια λευκή σημαία, με γαλάζιο σταυρό, η οποία στα δύο αριστερά της τετράγωνα έγραφε «ΣΗΜΕΑ ΕΛΗΝΗΚΗ» και «ΝΗΚΟΛΑ ΤΣΑΜΗΣ».

Τμήμα ειδήσεων: elliniki stratigiki

Αγριεύει η κόντρα Gazprom-Λευκορωσίας για το φυσικό αέριο

Ο πρόεδρος της Λευκορωσίας Αλεξάντρ Λουκασένκο διέταξε σήμερα να σταματήσει η διέλευση του ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη από το έδαφος της χώρας του κατηγορώντας τη Μόσχα ότι "ταπεινώνει τον λευκορωσικό λαό", δήλωσε ο εκπρόσωπός του Πάβελ Λιόγκι.

"Ο λευκορώσος πρόεδρος Λουκασένκο διέταξε να σταματήσει η διέλευση του ρωσικού αερίου μέσω της Λευκορωσίας", δήλωσε ο Λιόγκι. "Οι δηλώσεις των ρώσων ηγετών ταπεινώνουν τον λευκορωσικό λαό. Δεν είναι η Λευκορωσία που έχει χρέος έναντι της Gazprom, η Gazprom είναι αυτή που έχει χρέος έναντι της Λευκορωσίας", δήλωσε ο πρόεδρος Λουκασένκο στη διάρκεια συνάντησής του με το ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ.

Ο ρωσικός γίγαντας του φυσικού αερίου, η εταιρεία Gazprom, συνέχισε σήμερα να μειώνει τις εξαγωγές φυσικού αερίου προς τη Λευκορωσία περιορίζοντας τις παραδόσεις της στο 30%.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάλεσε σήμερα τη Λευκορωσία και τη Ρωσία να σεβαστούν τις "συμβατικές υποχρεώσεις" τους, καθώς η κρίση ανάμεσα στη Μόσχα και το Μινσκ απειλεί τον εφοδιασμό της Ευρώπης με ρωσικό φυσικό αέριο. "Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε την κατάσταση και είμαστε σε στενή επαφή με τις αρχές της Ρωσίας και της Λευκορωσίας", πρόσθεσε η εκπρόσωπος της Επιτροπής Μαρλένε Χόλτσνερ, διευκρινίζοντας πάντως ότι στο στάδιο αυτό "δεν έχουμε καμια πληροφορία για προβλήματα εφοδιασμού στα κράτη μέλη" της ΕΕ.

Η εκπρόσωπος διευκρίνισε ότι το 6,25% της συνολικής κατανάλωσης φυσικού αερίου της ΕΕ (δηλαδή το 20% των ευρωπαϊκών εισαγωγών ρωσικού αερίου) διέρχεται από τη Λευκορωσία. Υπογράμμισε πως η Ρωσία μπορεί έτσι να στείλει το φυσικό αέριο που προορίζεται για την Ευρώπη από άλλες οδούς. Το μεγαλύτερο μέρος του ρωσικού φυσικού αερίου που προορίζεται για την Ευρώπη περνάει από την Ουκρανία.

Τμήμα ειδήσεων : elliniki stratigiki

4 νεκροί από έκρηξη βόμβας σε Τουρκικό λεωφορείο.

Κωνσταντινούπολη, Τουρκία
Τέσσερις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και τουλάχιστον 12 τραυματίστηκαν από την έκρηξη βόμβας που σημειώθηκε στη Κωνσταντινούπολη με στόχο λεωφορείο που μετέφερε στρατιωτικούς.

Σκοτώθηκαν τρεις στρατιώτες και μία 17χρονη κοπέλα, κόρη στρατιωτικού που επέβαινε στο λεωφορείο, αναφέρουν τα μέσα ενημέρωσης. Δύο από τους τραυματίες είναι σε σοβαρή κατάσταση.

Η έκρηξη συνέβη κοντά σε συγκρότημα κατοικιών στρατιωτικών στο ευρωπαϊκό τμήμα της πόλης, ανέφερε το CNN Turk. Δεν έχει γίνει ανάληψη ευθύνης.

Μόλις τη Δευτέρα, ο στρατός της Τουρκίας εξαπέλυσε μεγάλη επίθεση κατά των Κούρδων ανταρτών του PKK, σε απάντηση επιθέσεων των ανταρτών που στοίχισαν τη ζωή 11 στρατιωτών το Σαββατοκύριακο.

Τμήμα ειδήσεων: elliniki stratigiki

«Τρόικα» με δικαίωμα κατάσχεσης στο Δημόσιο!

Ειδικά προνόμια που καθιστούν απαγορευτική κάθε σκέψη της ελληνικής κυβέρνησης για στάση πληρωμών και επιβολή νέων όρων εξυπηρέτησης του χρέους παρέχει στην «τρόικα» η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο: η αλληλεγγύη του ΔΝΤ και των κρατών της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, με τη χορήγηση του δανείου των 110 δις. ευρώ, εκδηλώνεται υπό τον όρο, ότι θα έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας σε κάθε περίπτωση αθέτησης πληρωμών από την Ελλάδα

Ουσιαστικά, το Δημόσιο παίρνει ένα δάνειο, το οποίο θα δεσμεύει το ελληνικό κράτος όπως περίπου δεσμεύεται ένας ιδιώτης, όταν λαμβάνει δάνειο από μια τράπεζα: αν δεν εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, η τράπεζα έχει το δικαίωμα να ζητήσει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, για να εξοφληθεί το χρέος. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, αλλά με έναν ακόμη χειρότερο όρο: η διαδικασία κατασχέσεων δημόσιας περιουσίας μπορεί να ενεργοποιηθεί ακόμη και αν η Ελλάδα φανεί ασυνεπής στις πληρωμές της σε ιδιώτες πιστωτές και όχι προς τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και ΔΝΤ.

Με τον τρόπο αυτό, το διεθνές σύστημα «έδεσε» την Ελλάδα, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει το δρόμο της Ρωσίας ή της Αργεντινής, λέγοντας πολύ απλά «δεν πληρώνω» και επιδιώκοντας να εκβιάσει μια ευνοϊκότερη συμφωνία εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την «τρόικα», κάθε τέτοια προσπάθεια θα οδηγεί σε διαδικασίες κατάσχεσης κρατικών ακινήτων, μετοχών, ή άλλων περιουσιακών στοιχείων και δικαιωμάτων.
Ο όρος που «δαγκώνει» κρύβεται στο άρθρο 14, με τον τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία». Εκεί ορίζεται, ότι:

A)Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.
B)Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Γ)Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.
Δ)Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.
Ε)Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.

Ουσιαστικά, δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν, με βάση το αγγλικό δίκαιο, μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα! Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, με τις οποίες η χώρα θα «βγει στο σφυρί» για την ικανοποίηση των πιστωτών της…

Τμήμα ειδήσεων : elliniki stratigiki

Το νέο Ρωσικό Υποβρύχιο 4ης γενιάς( Graney class )

Το τέταρτης γενιάς υποβρύχιο βαλλιστικών πυραύλων κλάσης Severodvinsk Κ-329 τύπου Project 885 Yasen/Graney το οποίο καθελκύστηκε στις 15 Ιουνίου παρουσία του ρώσου πρόεδρου Dmitry Medvedev. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα κατασκευής του νέου υποβρυχίου αποτέλεσε ένα από τα πιο χρονοβόρα προγράμματα ναυπήγησης καθώς οι προκαταρκτικές μελέτες για μια νέα κλάση υποβρυχίων τέταρτης γενιάς ξεκίνησαν το 1977, για να ενταχθούν στο πρόγραμμα επανεξοπλισμού του 1985.

Τα αρχικά σχέδια –και σύμφωνα με την Σοβιετική τακτική- έκαναν λόγο για τη ναυπήγηση αρκετών κλάσεων πυρηνοκίνητων υποβρυχίων κάθε μια από τις οποίες θα εξυπηρετούσε ένα συγκεκριμένο ρόλο. Όταν όμως έγινε αντιληπτό στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 πως μια τέτοια τακτική θα αύξανε δραματικά το κόστος αποφασίστηκε η σχεδίαση δύο κλάσεων υποβρυχίων: μιας για ένα στρατηγικό πυρηνοκίνητου και μιας ενός πολλαπλών ρόλων. Έτσι δημιουργήθηκαν δύο προγράμματα για την εξυπηρέτηση του παραπάνω δόγματος. Το πρόγραμμα 955 για την στρατηγική κλάση με το πρώτο σκάφος το Yury Dolgoruky να καθελκύεται το 2007 και το πρόγραμμα 885 για το υποβρύχιο πολλαπλών ρόλων.

Το πρώτο υποβρύχιο για το πρόγραμμα 955 είχε υπολογιστεί αρχικά να ήταν έτοιμο στις αρχές του 1990 αλλά αναβλήθηκε το 1993 λόγω των γνωστών γεγονότων. Όταν αποφασίστηκε η επανεκκίνηση του προγράμματος ως ημερομηνία για την καθέλκυση του πρώτου σκάφους υπολογιζόταν το 1998, αλλά η τελική ημερομηνία άλλαξε ακόμη δύο φορές μια για το 2000 και μια για το 2007 ώσπου τελικά αυτή να πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο του 2010.

Οι εργασίες για το δεύτερο σκάφος της κλάσης το Kazan άρχισαν μόλις το 2009 πληροφορίες όμως αναφέρουν πως δεν πρόκειται να υπάρξει γραμμή παραγωγής καθώς το κόστος του υποβρυχίου είναι απαγορευτικό για την παραγωγή μεγάλου αριθμού σκαφών.


To Severodvinsk Κ-329 έχει εκτόπίσμα 9700 τόνων σε ανάδυση και 13.500 τόνων σε κατάδυση. Έχει μήκος 120 μέτρα, μέγιστο πλάτος 13 μέτρα και μέγιστη ταχύτητα 31 με 35 κόμβους. Είναι εξοπλισμένο με οκτώ τορπιλοβλητικούς σωλήνες των 533 χλστ. και 650 χλστ. ενώ διαθέτει 24 σιλό εκτόξευσης από όπου θα μπορεί να εκτοξεύει μια ποικιλία βλημάτων μεταξύ αυτών και το νέο βλήμα SS-NX-30 Bulava, με εμβέλεια πάνω από 5000 χλμ.

Τμήμα ειδήσεων : elliniki stratigiki

Σε εχθρικές ενέργειες κατά της Ελλάδος προβαίνουν τα Τίρανα.

Η κυβέρνηση της Αλβανία προβαίνει σε μία εχθρική ενέργεια κατά της Ελλάδος, δίνοντας την άδεια σε μοίρα του τουρκικού στόλου να πραγματοποιήσει ανθυποβρυχιακή άσκηση στην ευρύτερη περιοχή του Ιονίου Πελάγους, εξορμώντας από την επικράτεια της Αλβανίας, ενώ την ίδια στιγμή δηλώνει ενώπιον του ΝΑΤΟ αδυναμία να υπερασπίσει τον εναέριο χώρος της.

Σε αυτό το σημείο υπενθυμίζεται εκ μέρους μας ότι η Αλβανία δεν διαθέτει πλοία ανθυποβρυχιακού αγώνα, αεροσκάφη ναυτικών εφαρμογών ή ελικόπτερα με έστω και υποτυπώδεις ανθυποβρυχιακές δυνατότητες, ώστε να αιτιολογήσει μία άσκηση των ενόπλων δυνάμεων της με τρίτη δύναμη, στο πεδίο του ανθυποβρυχιακού αγώνα.

Είναι απολύτως αναγκαίο και θεμιτό η εξάσκηση των αλβανικών ενόπλων δυνάμεων σε ασκήσεις έρευνας και διάσωσης (SAR), ένας τομέας στον οποίο η γειτονική χώρα έχει τεράστιες ελλείψεις, αλλά η παραχώρηση της σχετικής άδειας σε μοίρα του τουρκικού στόλου να εξασκείται με πλοία και ελικόπτερα στο κυνηγητό των υποβρυχίων στα δυτικά της Ελλάδος, είναι πρωτάκουστη ενέργεια εκ μέρους των Τιράνων.
Στην άσκηση δυτικά της Κεφαλονιάς, θα λάβουν μέρος τέσσερις τουρκικές φρεγάτες και τα οργανικά τους ελικόπτερα, που θα εξορμήσουν από τη ναυτική βάση του Δυρραχίου της Αλβανίας, όπως και ένα τουρκικό υποβρύχιο που βρίσκονταν στο ναύσταθμο του Τάραντα της Ιταλίας.

Μία τουρκική στρατιωτική δύναμη 1.000 ατόμων περίπου αναμένονταν από τις αρχές Ιουνίου στην Αλβανία. Το ειδικό τουρκικό τάγμα θα φθάσει στην Αλβανία τέλη Ιουνίου, μέσω της θαλάσσιας οδού, στο Δυρράχειο.

Στην ηλεκτρονική σελίδα της Προεδρίας της Αλβανίας υπάρχει αναρτημένο ένα διάταγμα, το 10 282 με ημερομηνία 24 Μαΐου 2010 το οποίο αναφέρεται σε χορήγηση αδειών εισόδου και προσωρινής διαμονής στο έδαφος της Δημοκρατίας της Αλβανίας σε μια τουρκική στρατιωτική δύναμη. Το γεγονός επιβεβαιώνεται από το Γραφείο της Προεδρίας της Αλβανίας, το οποίο επικαλείται αλβανικό δημοσίευμα.

Ο συνολικός αριθμός των στρατιωτιών από την Τουρκία αναφέρεται με 1.125, και η Τουρκία έχει το δικαίωμα να έχει 5 (!) συνολικά πλοία στην Αλβανία σε μόνιμη βάση – ολόκληρο στολίσκο.
Υπενθυμίζεται εκ μέρους μας η προ μηνών αναφορά από την πλευρά της αλβανικής κυβέρνησης για μία αμέριστη συνεργασία της Αλβανίας και της Τουρκίας στον αεροπορικό τομέα.

Τμήμα ειδήσεων : elliniki stratigiki

Συμφωνία για παραλαβή των ελικοπτέρων NH-90 σε 9 μήνες!

Σε συμφωνία ήρθε το υπουργείο Άμυνας και πιο συγκεκριμένα η ΓΔΑΕΕ με την κατασκευάστρια κοινοπραξία EADS International για την παραλαβή των 16+4 μεταφορικών ελικοπτέρων ΝΗ-90! Η συμφωνία προβλέπει οι παραλαβές να ξεκινήσουν το αργότερο τον Μάρτιο του 2011 και να ολοκληρωθούν στις 31 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου. Το κρίσιμο σημείο της διαφωνίας μεταξύ ΓΔΑΕΕ και κοινοπραξίας ήταν οι ρήτρες από την καθυστέρηση παράδοσης, όπως επίσης και ο χρόνος παράδοσης των ελικοπτέρων.

Η κοινοπραξία μετέφερε προς το 2013 (!) την ολοκλήρωση των παραδόσεων με το δικαιολογητικό ότι λόγω της καθυστέρησης είχαν βγει εκτός ομαλής γραμμής παραγωγής τα ελικόπτερα. Μάλιστα είχαν κυκλοφορήσει και φήμες ότι αυτά που είχαν κατασεκυαστεί για την Ελλάδα δόθηκαν σε τρίτη χώρα, αλλά δεν ευσταθούσαν.

Οι ρήτρες τελικά έκλεισαν «κάπου στην μέση» μεταξύ των 80 εκατ. ευρώ που αποδεχόταν η ΕADS και των 160 που διεκδικούσε η ΓΔΑΕΕ. Σε οποιαδήποτε περίπτωση μπορούμε να μιλάμε για διπλή επιτυχία της ελληνικής υπηρεσίας.

Το συνολικό ύψος της σύμβασης ήταν 657,5 εκατ. ευρώ και έφτασε περί τα 703 εκατ. ευρώ με το χρηματοοικονομικό κόστος. Η σύμβαση είχε υπογραφεί με διαδικασίες εξπρές τον Αύγουστο του 2003 λίγες ημέρες μετά την απόφαση του ΚΥΣΕΑ και είχε εκταμιευθεί το 40% του ποσού μέσα σε δύο μήνες!

Οι καθυστερήσεις στην παράδοση οφείλονταν σε τεχνικές ατέλειες και προβλήματα πιστοποιήσεων και όταν ξεκινήσουν να παραδίδονται θα έχουν καθυστερήσει πέντε χρόνια (!) αφού έπρεπε να είχαν ξεκινήσει τις παραδόσεις με αρχική επιχειρησιακή ικανότητα τα πρώτα επτά ελικόπτερα το 2006.

Τα 16 + 4 ελικόπτερα, σίγουρα θα δώσουν «ανάσα» στις αερομεταφορές του Στρατού, αλλά θα πολλαπλασιάσουν και τις ικανότητες διεξαγωγής ειδικών επιχειρήσεων αφού τα τέσσερα από αυτά είναι ειδικής έκδοσης.

Οπωσδήποτε δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα UH-1, αφού τόσο ο αριθμός τους και το υψηλό κόστος κτήσης, όσο και τα επιχειρησιακά τους χαρακτηριστικά τα κατατάσσουν σε άλλη κατηγορία. Για τα UH-1 θεωρούμε ότι είναι μονόδρομος ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού δεδομένης της απόλυτα αρνητικής οικονομικής συγκυρίας και μέχρις ότου υπάρξει ένα πρόγραμμα διακλαδικού ελικοπτέρου, το οποίο μπορεί να είναι και το ΝΗ-90, αφ'ότι όμως ξεπεραστούν οι οικονομικές δυσκολίες.

Ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των UH-1 θα κόστιζε περί τα 3 εκατ. ευρώ ανά ελικόπτερο με χρόνο παράδοσης τους 12 μήνες. Δηλαδή μέσα σε μία διετία θα μπορούσαμε να έχουμε διαθέσιμα π.χ. 15 εκσυγχρονισμένα ελικόπτερα με σήμαντικά αναβαθμισμένες ικανότητες και κόστος περί τα 45 εκατ. ευρώ.

Αλλά όλα αυτά είναι σε θεωρητική βάση. Το θέμα είναι τι διαθέσιμα κονδύλια υπάρχουν και τι συνδυασμός θα γίνει αυτών με τις επιχειρησιακές ανάγκες.

Με το κλείσιμο της υπόθεση της ΝΗ-90, ανοίγει και πάλι ο δρόμος για την προμήθεια των 15 ελικοπτέρων SAR Super Puma.

Τμήμα ειδήσεων : elliniki stratigiki