Το "κόκκινο" Αιγαίο...

137.000+ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΕΙΣ ΣΕ 31 ΧΡΟΝΙΑ...

Αν δε θέλουμε να επαναληφθούν παρόμοια γεγονότα, απαιτείται ο καθορισμός υπεύθυνης εθνικής πολιτικής, στην οποία με πολιτικά, διπλωματικά και επιχειρησιακά μέσα θα πρέπει να επιλυθούν τα ελληνοτουρκικά προβλήματα με βάση τη διεθνή νομιμότητα, χωρίς φυσικά να υπάρξουν μονομερώς παραχωρήσεις και υποχωρήσεις και χωρίς μηνύματα που δεν έχουν ουσία και δε φέρνουν αποτέλεσμα.

Επειδή λοιπόν η ευχή μας είναι ότι το τραγικό δυστύχημα της Καρπάθου πρέπει να είναι και το τελευταίο, θα πρέπει να φέρουμε στη μνήμη μας το πρώτο δυστύχημα σε αποστολή αναγνώρισης-αναχαίτισης.

Από τις 14 Φεβρουαρίου 1975 τα τουρκικά μαχητικά, όταν εισήρχοντο στο Αιγαίο εντός των ορίων του FIR Αθηνών, άρχισαν να μην καταθέτουν σχέδια πτήσης, ενώ μέχρι τότε κατέθεταν επιμελώς. Αποτέλεσμα της αλλαγής της τουρκικής πολιτικής, την οποία για ένα χρονικό διάστημα σημειώνεται ότι ακολούθησαν και τα αμερικανικά μαχητικά, ήταν η Πολεμική Αεροπορία να εκτελεί εντατικές και πολλές φορές παρατεταμένες επιχειρήσεις για την αναγνώριση και αναχαίτιση ανάλογα των άγνωστων μαχητικών αεροσκαφών.

Μία τέτοια αποστολή της Π.Α. και μάλιστα η πρώτη, κατά την οποία υπήρξε θυσία στο βωμό της προάσπισης της ασφάλειας της χώρας, υπήρξε αυτή της 339 Μοίρας F-4E(Phantom) της 117 Πτέρυγας Μάχης στην Ανδραβίδα με χειριστές τους αείμνηστους Γιαννικάκη Σταύρο και Πετρούτσο Παναγιώτη, στις 3 Οκτωβρίου του 1977 το αεροσκάφος τους κατέπεσε κατά τη διάρκεια της αναχαίτισης.

Τα γεγονότα
Ερευνώντας στην ξεθωριασμένη μνήμη στελεχών της Πολεμικής Αεροπορίας και κάποια σκονισμένα αρχεία του Πενταγώνου επιχειρήσαμε να ξαναθυμηθούμε τι ακριβώς συνέβη τότε και πώς χύθηκε το πρώτο ελληνικό αίμα στο βωμό των αναχαιτίσεων στο Αιγαίο. Αν και η επίσημη άποψη είναι ότι οι δύο χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας σκοτώθηκαν σε «εκπαιδευτική» πτήση», η «Διπλωματία» σήμερα αποκαλύπτει τι ακριβώς συνέβη.

Στις 3 Οκτωβρίου 1977 δόθηκε εντολή απογείωσης σε αεροσκάφη της 339 μοίρας για αναγνώριση αγνώστων αεροπορικών στόχων στο Αιγαίο. Όπως απεδείχθη αργότερα, επρόκειτο για αμερικανικά αεροσκάφη Α7, τα οποία συνόδευαν ένα ελικοφόρο αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας S-3, αλλά και για τουρκικά μαχητικά που είχαν εισέλθει στον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο, στην περιοχή της Σκύρου. Τα αμερικανικά είχαν απογειωθεί από το αεροπλανοφόρο «Σαρατόνγκα» που έπλεε στην περιοχή, κατά την διάρκεια της άσκησης «Display Determination».

Ένα ζεύγος F-4E απογειώθηκε από την 117 Πτέρυγα Μάχης με εντολή αναγνώρισης και αναχαίτισης των άγνωστων στόχων. Αρχηγός του σχηματισμού(Νο 1) ήταν ο σμηναγός Σ. Γιαννικάκης με συγκυβερνήτη τον ανθυποσμηναγό Δ. Πετρούτσο. Όταν τα ελληνικά μαχητικά έφθασαν στις Σποράδεςμπήκαν στη διαδικασία αναχαίτισης των Α-7 που προηγήθηκε ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση. Η αναχαίτιση όμως του αεροσκάφους ναυτικής συνεργασίας S-3 ήταν κάτι το διαφορετικό, αφού ως ελικοφόρο πετούσε με πολύ χαμηλή ταχύτητα και επιπλέον πετούσε σε πολύ χαμηλό ύψος (οι πληροφορίες αναφέρουν 300 πόδια). Το ελληνικό Phantom προσεγγίζοντας το αμερικανικό S-2 είχε φτάσει σε οριακό σημείο. Με τόσο χαμηλή ταχύτητα και σε τόσο μικρό ύψος, όπως διαβεβαιώνουν τη «Δ» χειριστές της πολεμικής αεροπορίας, ήταν αδύνατο να γίνει οποιοσδήποτε ελιγμός χωρίς το F4E να μπει σε«απώλεια στήριξης».
Την κρίσιμη στιγμή, έκαναν την εμφάνισή τους δύο αμερικανικά F-14 Tomcat, τα οποία με έναν ελιγμό μπήκαν εμπρός από το ελληνικό Phantom. Η μόνη λύση για τον Έλληνα χειριστή ήταν να τα αποφύγει. Τότε, έχασε και τον έλεγχο του αεροσκάφους, το οποίο άρχισε να πέφτει. Οι δύο πιλότοι χρησιμοποίησαν αμέσως τα εκτινασσόμενα καθίσματα του F-4E, όμως για μία ακόμη φορά στάθηκαν άτυχοι. Όταν τα καθίσματα εκτινάχτηκαν, το αεροσκάφος πετούσε ανάποδα, με αποτέλεσμα οι πιλότοι να «χτυπήσουν» την επιφάνεια της θάλασσας και να σκοτωθούν.
Ο σμηναγός Γιαννικάκης Σταύρος του Μιχαήλ γεννήθηκε το 1948 στο Βαρύπετρο Χανίων. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων τον Οκτώβριο του 1966 και αποφοίτησε το Σεπτέμβριο του 1969 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.
Ο ανθυποσμηναγός Πετρούτσος Παναγιώτης του Νικολάου, γεννήθηκε το 1953 στη Μέλισσα Ηλείας. Εισήλθε στη Σχολή Ικάρων τον Οκτώβριο του 1972 και αποφοίτησε τον Ιούλιο του 1976 με το βαθμό του ανθυποσμηναγού.

Η Ευγνωμοσύνη της Πολιτείας
Το περιστατικό αυτό συγκλόνισε και συγκίνησε την κοινή γνώμη, το υπουργείο Αμύνης και την Πολεμική Αεροπορία, οι οποίοι τίμησαν τους δύο αυτούς ήρωες με πολλούς τρόπους. Προς τιμήν τους μάλιστα συνέταξαν το εγχειρίδιο κανόνων εμπλοκής «Γιαννικάκης - Πετρούτσος», το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Σημειώνεται ότι ο σμηναγός Γιαννικάκης υπήρξε εμπνευστής συγκεκριμένου ελιγμού αναχαίτισης.

Από το 1977, όταν χύθηκε το πρώτο αίμα για την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών μέχρι το τραγικό F-16 το 2006, που ελπίζουμε να είναι το τελευταίο, έχουν γίνει περίπου 137.000 αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις στο Αιγαίο με ενδιάμεση θυσία του αείμνηστου Σαλμά με το MIRAGE F-1, με δυσβάσταχτο κόστος, θυσίες, κοπώσεις κ.ά., και με μία πολιτεία να κωφεύει και να αρκείται στις θυσίες, αφού δεν έχει κάνει καμμία ενέργεια προς του αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς να διεκδικήσει τα νόμιμα δικαιώματά της και να σταματήσουν οι θυσίες.
Τα διαβήματα, τα μηνύματα και τα συναφή είναι κενά αποτελέσματος και η πολιτική αυτού του είδους επιδεινώνει ακόμη την κατάσταση και αυξάνει τις θυσίες και τα έξοδα, αφού η Άγκυρα αντιλαμβάνεται την ελληνική αδυναμία, γίνεται επιθετικότερη και πολλαπλασιάζει τις διεκδικήσεις της. Για να γίνει αυτό πλήρως αντιληπτό, θα αναφερθεί ένα, από τα πλείστα, πραγματικό γεγονός και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Σε πρόσφατες τουρκικές παραβιάσεις της Λήμνου και των νήσων Καλόγηροι (βόρεια της Άνδρου) γίνεται διάβημα-διαμαρτυρία προς την Άγκυρα, για να ληφθεί η απάντηση ότι τα τουρκικά μαχητικά δεν παραβίασαν νήσο, νησίδα ή βραχονησίδα που να έχει παραχωρηθεί (ceeded) στην Ελλάδα με Συνθήκες ή Διεθνείς Συμφωνίες.
Στην πράξη, αποδέχεται τη μη ελληνικότητα των νήσων αυτών, με αποτέλεσμα η Άγκυρα την επομένη να παραβιάζει και άλλα νησιά. Προσπάθεια προσφυγής της χώρας στους διεθνείς αρμόδιους οργανισμούς, η οποία άρχισε το 1996, εγκαταλείφθηκε τελευταία, όχι λόγω πολιτικής σκοπιμότητας ή βούλησης, αλλά λόγω εσφαλμένης και παραπλανητικής ενημέρωσης της Πολιτικής Ηγεσίας με στόχο οι αρμόδιοι επιτελικοί φορείς να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μεταθέσουν την ευθύνη του προβλήματος για αργότερα και για άλλους.

Οι θυσίες όμως των Ελλήνων πιλότων δεν είναι μόνο αυτές, είναι και πλήθος άλλων, οι οποίοι θυσιάστηκαν κατά την εκπαίδευσή τους, για να είναι ετοιμοπόλεμοι για τις αναχαιτίσεις ή από την κόπωση των αεροσκαφών, του προσωπικού και των μέσων, λόγω των αναχαιτίσεων.
Κάθε πτώση ελληνικού μαχητικού αεροσκάφους, ανεξάρτητα αν έχει ή όχι θύματα, είναι πράγματι μία θυσία στην προάσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων και είναι ίδια με αυτές των Γιαννικάκη-Πετρούτσου το 1977, του Σαλμά και του Ηλιάκη το 2006 που ελπίζουμε να είναι η τελευταία.

Τμήμα ειδήσεων elliniki-stratigiki