Το πρόβλημα αεράμυνας της Τουρκίας

Του Μουράτ Γετκίν
Ανασκαλεύοντας το αρχείο μου τις προάλλες, βρήκα ένα έγγραφο. Ήταν η τρισέλιδη απάντηση που έδωσε το ΓΕΕΘΑ στις ερωτήσεις που απηύθυνα το 1993, όταν ήμουν συντάκτης της Turkish Daily News σε θέματα άμυνας και διπλωματίας. Ερωτήσεις που αφορούσαν το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας της χώρας Θυμάμαι ότι τότε αναδείξαμε θέμα με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα, ενώ το έγγραφο –απάντηση το έκρυψα στο αρχείο μου.

Το έγγραφο είχε την υπογραφή του ταξιάρχου Χουρσίτ Τολόν, που τότε ήταν Γενικός Γραμματέας του αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

Είχα απευθύνει τρεις ερωτήσεις, οι οποίες θα πρέπει να κριθούν με βάση το κλίμα της εποχής και τη δράση της Δύναμης Σφυρί, που προστάτευε τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ, επιχειρώντας από το Ιντζιρλίκ.

Η πρώτη ερώτηση αφορούσε την περίπτωση που η Τουρκία δεχόταν πυραυλική επίθεση στο εγγύς μέλλον.

Το ΓΕΕΘΑ μας απάντησε ότι αναμένεται αύξηση της πυραυλικής απειλής από τη Συρία και από το Ιράν, ενώ δεν υπήρχε απειλή από το Ιράκ.
Ας δούμε όμως πως έχουν τα πράγματα σήμερα.

Η εκτίμηση του ΓΕΕΘΑ ήταν σωστή. Η πολυδιαφημισμένη απειλή από το Ιράκ αποδείχτηκε ότι ήταν μια σκέτη απάτη, ακόμα και με βάση τα πορίσματα των ανακρίσεων που έγιναν από το αμερικανικό Κογκρέσο. Όσον αφορά το Ιράν, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη και ένα πυρηνικό πρόγραμμα, η πυραυλική απειλή είναι ένα σοβαρό ζήτημα.
Η δεύτερη ερώτηση ήταν η εξής: Η Τουρκία έχει στα χέρια της οπλικά συστήματα για να αντιμετωπίσει μια ενδεχόμενη πυραυλική επίθεση; Αν όχι, ποια μέτρα θα πρέπει να ληφθούν;

Η απάντηση του ΓΕΕΘΑ ήταν αρκετά θαρραλέα:
«Με βάση τις δυνατότητες που έχει σήμερα το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας της Τουρκίας, δεν είμαστε σε θέση να εξουδετερώσουμε εξ ολοκλήρου μια ενδεχόμενη επίθεση με τακτικούς βαλιστικούς πυραύλους».

Τότε, το 1993, η Τουρκία μόνο μια (έστω και περιορισμένη) δυνατότητα να εξουδετερώσει την πυραυλική απειλή, τα αεροσκάφη F-16. Αν έχουν απορία νέοι συντάκτες του χώρου, για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Τουρκία στον τομέα αυτό, θα τους απαντούσα το εξής: οι δυνατότητες της Τουρκίας to 2010 είναι ακριβώς ίδιες με εκείνες του 1993.

Στον περίγυρό μας δεν υπάρχει άλλη σοβαρή χώρα πλην της Τουρκίας, που να μην διαθέτει σύστημα αεράμυνας για απειλές που είναι δυνατόν να προέλθουν από πυραυλικές επιθέσεις.

Για το λόγο αυτό, δίνω απόλυτο δίκαιο σε εκείνους που λένε ότι αντί της προμήθειας οπλικών συστημάτων, ο καλύτερος τρόπος για να περιφρουρηθεί η ασφάλεια της Τουρκίας, είναι η πολιτική και η διπλωματία. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα φροντίσουμε και τον τομέα αυτό.

Στο τρίτο ερώτημα, που ζητούσαμε να μάθουμε ποια είναι τα βραχυπρόθεσμα σχέδια της Τουρκίας για το θέμα αυτό, το ΓΕΕΘΑ μας απαντούσε ως εξής:
«Συνεχίζονται οι προσπάθειες για την απόκτηση-μεταφορά τεχνολογίας από τις ΗΠΑ και από άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, που θα μας επιτρέψουν να αναπτύξουμε ένα αποτελεσματικό σύστημα αεράμυνας».

Η Τουρκία συνεχίζει τις προσπάθειές της ακόμα και σήμερα σ’ αυτό το θέμα, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Επί πλέον, κάνει προσπάθειες για την προμήθεια συστημάτων S-300 και S-400 από τη Ρωσία, που είναι συστήματα ανταγωνιστικά των Πάτριοτ.

Να μην ξεχνάμε δε ότι υπάρχει και η αντιπυραυλική ομπρέλα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που θα μας προστατέψει από ενδεχόμενη πυραυλική επίθεση του Ιράν, η εγκατάσταση της οποίας ενοχλεί ιδιαίτερα τη Ρωσία. Αν και η ομπρέλα δεν διαθέτει συστήματα εξουδετέρωσης πυραύλων, τα ραντάρ προειδοποίησης, που σχεδιάζεται να εγκατασταθούν σε Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία, αποτελούν ένα είδος προστασίας.
Οι συζητήσεις για το θέμα συνεχίζονται.

πηγή:infognomon


Τμήμα ειδήσεων elliniki-stratigiki